Negen maanden zijn er voorbij sinds mijn operatie. Ze waren niet gemakkelijk, enerzijds door de constante dreiging van COVID-19, en anderzijds door de stress dat er opnieuw progressie zou optreden…. Vandaag ben ik eindelijk in iets rustiger water aangekomen. Mijn scan vorige week toonde geen zichtbare verdachte letsels meer, en dat is na 9 maanden heel goed nieuws! Verder kreeg ik, in studieverband, mijn vaccinatie voor COVID-19, en kan ik ook dat grotendeels van me afzetten.
Ik heb de voorbije maanden veel nagedacht, ook over de kans dat ik blijvend genezen zou zijn. Een vraag die ik vaak krijg, trouwens. Jammer genoeg is die kans heel klein, hoewel ze sinds de operatie tenminste bestaat. De consensus bij de artsen is dat Lorlatinib de tumor niet volledig vernietigt, en de kans op resterende micronodules dus blijft altijd bestaan. Daarom zal ik dus nooit kunnen stoppen met Lorlatinib.
Vind ik het erg om medicatie te blijven nemen? Op zich niet, ik zie het gewoon als medicatie zoals bij andere chronische ziekten. Hoewel het natuurlijk vrij zware medicatie is, met neveneffecten zoals vermoeidheid, opstoten van gewricht- en botpijn, hoge hartslag/hartkloppingen.,neuropatie in vingers en tenen,… Ik heb dus wel moeten leren om naar mijn lichaam te luisteren en na een inspannende dag altijd een rustdag in te bouwen. Ook is er nog niets geweten over de lange termijn neveneffecten, gezien het nog maar 7 jaar bestaat.
Maar ook over de toekomst denk ik na. Zou ik, als ik me nog een jaar ofzo goed voel, terug halftijds gaan werken bijvoorbeeld? Het is een vraag die me bezighoudt, deels omdat het is wat “verwacht wordt”, deels omdat ik zelf ook de sociale interactie van een job mis. Als ik eerlijk ben, denk ik dat de huidige maatschappij te veel in een race is veranderd. Werken en stress, massa’s hobby’s en materialisme maken dat we te weinig tijd overhouden voor elkaar, voor gezondheid, en voor creatieve ontwikkeling. Ik ben dan ook blij dat ik in België woon, met een goede gezondsheidszorg, en dat we financieel de ruimte hebben om te kiezen voor tijd. Ik heb de luxe om bezig te zijn met wat me rustig maakt: de kinderen, beweging en tekenen. En ik beken, ik heb mijn favorieten modellen thuis rondlopen 😉
Ik weet dus niet wat de toekomst brengt, maar ik weet wel dat gezonde voeding, tijd voor elkaar en “langzamer leven” er een rol in zullen spelen. Niemand weet hoeveel tijd we nog hebben, maar ik neem geen risico en spendeer de tijd die ik heb aan wat ik belangrijk vind! Toch zeker zolang de kindjes klein zijn.
Creatieve groetjes !
Hallo Valerie
Goed te horen dat het je zó goed gaat. Geniet van de dagen en kijk niet verder vooruit dan een paar dagen.
Veel geluk met je kinderen en natuurlijk je partner. Mooie portretjes heb je gemaakt !
Dag Valérie, wat een opluchting dat jouw situatie vandaag er heel wat beter uitziet dan pakweg een jaar geleden. Ongetwijfeld blijft die onzekerheid knagen en zijn de nevenwerkingen van de medicatie op zich niet te onderschatten, maar gezien de toestand vanwaar je komt, heb je toch een hele progressie gemaakt en zelfs uitzicht op een chronische en dus stabiele situatie. Dat is een enorme opsteker. Geniet er van, samen met Geert, Annabel en Oscar. En over deze 2 kapoenen gesproken, het zijn prachtige modellen voor je nieuwe carrière, want je hebt echt talent. Misschien is dit het moment van een carrièreswitch, waarbij kunst nu de overhand zal nemen op farmacie. Je hebt een zeer vlotte en spontane tekenstijl ontwikkeld, waardoor de tekeningen zeer levensecht zijn. Daar kan je vast meer mee doen. Wij duimen.
Nonkel Jacques, Greet, en de ganse Kegeltjes-clan.
Lieve Valérie,
wat zijn we thuis allemaal blij met het gunstige resultaat van die toch wel zware ingreep💐👏
We willen je ook van harte proficiat wensen met die prachtige tekeningen.
En je hebt groot gelijk : onze huidige maatschappij is te hectisch en eist veel
van jonge mensen om werk en opvoeding en gezins geluk onder 1 hoed te krijgen.
Mooi dat je waardeert wat een luxe onze gezondheidszorg in België toch wel is. Dat beseffen we niet altijd.
Je hebt groot gelijk om te focussen op wat echt belangrijk is.
“Carpe diem” dus en geniet van je gezin, je sterke man en de nabijheid van je ouders.
Hopelijk blijft alles zo verder stabiel en gaan de bijwerkingen van je medicatie niet verergeren.
Luisteren naar je lichaam dus.
Veel liefs en dikke knuffel van Annelies en Co
Dag Valerie, we zijn zo blij voor jullie dat je gezondheid stabiel blijft en dat je je goed voelt … en ja, we leven in een hectische maatschappij met veel druk van buitenaf. Maar laat je niet onder druk zetten en focus je op je gezondheid en het genieten van je man, je kindjes en de leuke dingen!!
heel veel liefs,
Tina & Joris